20 Yıl önce uğruna canımı verecek kadar severek başladığım meslek hayatımdan istifa ederek ayrılmak hiç aklıma gelmezdi. Pandemi süreci buna neden değildi hiçbir zaman ve olmadı da.Çünkü bizler sağlık ordusunun birer neferiydik ve ortada biyolojik bir savaş varsa biz her zaman ön saflarda acil serviste gönüllü olarak çalıştık.Toplu kazalar oldu evimizden geldik yaraları sarmaya.20 yıllık meslek hayatımı bu acil bilinciyle idealist olarak tamamladım. Hayalim emekli olabilmekti ama olmadı.Çünkü fizyolojik ve psikolojik sağlığım buna izin vermedi.Acil pandemide gönüllü olarak çalıştım 2 yıl. Bu zorlu mücadelede 2 kez covit19 hastalığına yakalandım. Aileme bulaştırdım. Ölümden dön dük desem yeridir.1 yıl ücretsiz izin talebinde bulundum buna istinaden ceza olarak gece 10 da evimden aranarak başhekimin talimatıyla ivedilikle Hava Limanına geçici görevle görevlendirildiğim söylendi.Üstelik Yıllık izinde olduğum halde ..Rapor aldım hakem hastaneye gönderildi.Ve istifa dilekçemi yazmama rağmen 1 sonraki ayda 24 er saat nöbet listesine adım yazılıp her gitmediğim nöbet için tutanak tutturuldu aynı yerde çalıştığım arkadaşm tarafından. Sağlığmın iyi olmadığını bağışıklık sistemimin çöktüğünü 3.covitte hiç şansım olmadığını söylememe rağmen 72 saat fazla mesaiyle acil pandemide çalışmaya zorlandım. Bunun açıklaması nedir biliyor musunuz: "BİZ MOBBİNG UYGULUYORUZ VE BİLE İSTEYE BUNA DEVAM EDiYORUZ"dur. Bunlar sadece 2 yıllk yaşanan olaylar önceki yılları ve yaptıklarını hatırlamak dahi istemiyorum. 20 Yıllık meslek hayatımdan haklarımdan ve kıdem tazminatımdan vazgeçtim. Allaha şükürler olsun ki çalışacağım bir işim oldu sayelerinde. Teşekkür mü etmeliyim bilemedim.. Ben şanslıydım ama diğer arkadaşlarım adına gerçekten üzgünüm.Milas Devlet Hastanesinde her gün bir istifa haberi duymak mümkün. İnsanlar Mobbinglerden ve yönetimden kaynaklı sorunlardan bıkmış durumdalar.Konuştukları an bir yerlere sürülüyorlar.Gemisini kurtaran kaptan olmak istemedim hiç.İsteğim biz en büyük haksızlıkları ve zorbalıkları yaşadık bizden sonraki çalışan arkadaşlar yaşamasın.Birileri artık bu çirkin olaylara dur demeli.Devlet daireleri kimsenin çiftliği ve kimsenin tekelinde değildir.Zaten çok zor şartlarda çalışırken bir de egosu tavan yapmış bu insanların kişisel sorunlarıyla uğraşmamalı sağlık çalışanları. Bu durum düzelmezse yakında çalıştıracak sağlık personeli bulamayacaklar. Umarım sesimizi birileri duyar ve bir çözüm bulunur. Son olarak hastanedeki idarecilere şunu söylemek istiyorum: BEN HAKKIMI SİZE HELÂL ETMİYORUM. İlahi adalette zaman aşımı yoktur.O günü sabrederek bekliyorum.Burdan tüm sağlık çalışanı arkadaşlarımı sevgiyle kucaklıyorum. Allah yardımcınız olsun